Ambasada države Maršalska ostrva u Srbiji
Adresa: Ne postoji ambasada Maršalskih ostrva u Republici Srbiji.
Kažu o sebi:
Maršalska ostrva su arhipelaška država u Tihom okeanu, koja se sastoji od 29 atolskih ostrva i više od 1000 manjih ostrvaca i grebena.
Maršalska ostrva su dobila ime po britanskom istraživaču Džonu Maršalu, koji ih je posetio 1788. godine. Međutim, stanovnici su ostrva istorijski nazivali “džolet džen Anidž”, što znači "Božiji darovi".
Maršalska ostrva su bila pod španskom, nemačkom, japanskom i američkom upravom u različitim periodima svoje istorije. Postala su nezavisna republika 1986. godine, ali i dalje imaju bliske veze sa SAD.
Maršalska ostrva su poznata po tome što su bila mesto nuklearnih proba SAD tokom Hladnog rata. Na atolu Bikini je izvršena prva proba hidrogenske bombe 1954. godine, koja je imala snagu oko 1000 puta veću od one koja je bačena na Hirošimu. Zbog radijacije, mnogi stanovnici su morali da se isele sa svojih ostrva i još uvek ne mogu da se vrate.
Maršalska ostrva imaju bogatu kulturu i tradiciju, koja se zasniva na vezi sa morem i prirodom. Stanovnici su vešti ribolovci i navigatori, koji koriste tradicionalne kanue od štapića i zvezde za orijentaciju. Takođe, imaju jedinstveni plesni stil koji se zove “bail”, koji podrazumeva sinhronizovane pokrete ruku i nogu uz ritmičnu muziku.
Prvi stanovnici Maršalskih ostrva su bili mikronezijski doseljenici koji su stigli kanuima oko 2000. godine pre nove ere.
Prvi Evropljanin koji je video Maršalska ostrva bio je španski istraživač Alonso de Salazar, koji ih je ugledao 1526. godine. Španija je formalno anektirala ostrva 1874. godine, ali ih je prodala Nemačkoj 1884. godine.
Tokom Prvog svetskog rata, Japan je zauzeo Maršalska ostrva od Nemačke i uspostavio svoju kolonijalnu upravu. Japan je razvio infrastrukturu i ekonomiju na ostrvima, ali je takođe iskoristio stanovnike kao radnu snagu i vojnike.
Posle Drugog svetskog rata, Maršalska ostrva su postala deo Povereničkog teritorija Pacifičkih ostrva pod upravom SAD. SAD su koristile neka od ostrva za nuklearne probe, što je izazvalo veliku štetu po životnu sredinu i zdravlje stanovnika.
Maršalska ostrva su dobila ograničenu samoupravu 1979. godine, a potpunu nezavisnost 1986. godine u okviru Sporazuma o slobodnom pridruživanju sa SAD. Prema tom sporazumu, SAD pružaju ekonomsku i vojnu pomoć Maršalskim ostrvima, a zauzvrat imaju pravo na korišćenje njihovog teritorija za vojne svrhe.
Maršalska ostrva se nalaze u središnjem delu Tihog okeana, između Havaja i Australije. Najbliže susedne zemlje su Kiribati na jugoistoku, Nauru na jugu i Federativne države Mikronezije na zapadu.
Maršalska ostrva se sastoje od dve glavne grupe atola: Radakova ostrva na severoistoku i Ralikova ostrva na jugozapadu. Svaka grupa ima po 15 atola, koji su okruženi koralnim grebenima i lagunama. Ukupna površina ostrva je 181 km2, što je manje od površine Vašingtona.
Maršalska ostrva imaju tropsku, okeansku klimu, sa malim temperaturnim razlikama tokom godine. Prosečna temperatura je oko 27°C, a prosečna godišnja količina padavina je oko 4000 mm. Ostrva su podložna tajfunima i sušama, koje mogu uticati na poljoprivredu i snabdevanje vodom.
Maršalska ostrva imaju malo prirodnih resursa i zavise od uvoza hrane, goriva i drugih dobara. Glavne ekonomske aktivnosti su ribolov, turizam, poljoprivreda i rukotvorine. Većina stanovništva živi na Madžuru, koji je glavni grad i najveća luka na ostrvima.